Η οδοντική χειρουργική είναι ο κλάδος της οδοντιατρικής επιστήμης που ασχολείται με τη μελέτη, πρόληψη και θεραπεία των παθήσεων των σκληρών ιστών των φυσικών δοντιών, δηλαδή της αδαμαντίνης και της οδοντίνης.
Ειδικότερα ασχολείται με την τερηδόνα, τη διάβρωση, την αποτριβή, την υποπλασία, τα μικρό-κατάγματα των δοντιών. Απώτερος σκοπός της είναι η διατήρηση της φυσικής οδοντοφυΐας από υγιεινής, λειτουργικής και αισθητικής άποψης.
Σε ένα τερηδονισμένο δόντι αφαιρείται η τερηδόνα και παρασκευάζεται η κοιλότητα με την όσο δυνατό λιγότερη αποκοπή οδοντικών ιστών και την αντικατάσταση τους με ένα βιολογικά αποδεκτό υλικό που να είναι ικανό να αντέξει στο στοματικό περιβάλλον. (ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ)
Χειρουργική αφαίρεση εγκλείστων – ημιεγκλείστων δοντιών
Οι σωφρονιστήρες (φρονιμίτες) είναι τα δόντια που συχνότερα παραμένουν έγκλειστα ή ημιέγκλειστα λόγω ανεπαρκούς χώρου στον οδοντικό φραγμό. Στους περισσότερους ανθρώπους εμφανίζεται γύρω στην ηλικία των δεκαέξι ετών και είναι το τελευταίο δόντι που συμπληρώνει τη φυσική οδοντοστοιχία. Συχνά το δόντι αναπτύσσεται σε ανώμαλη θέση χωρίς να αναδυθεί στη στοματική κοιλότητα βάζοντας σε κίνδυνο τα γειτονικά ανατομικά μόρια.
Χειρουργική αφαίρεση υπεράριθμων δοντιών
Υπάρχουν περιστατικά με επιπλέον του φυσιολογικού αριθμού δόντια στην άνω ή στην κάτω γνάθο. Τα υπεράριθμα δόντια μπορεί να είναι ασυμπτωματικά, μπορεί όμως να δημιουργούν προβλήματα όπως η παρεμπόδιση της ανατολής παρακείμενων δοντιών ή η πρόκληση επώδυνων συμπτωμάτων λόγω της πίεσης που ασκούν στα γειτονικά ανατομικά μόρια. Μετά από σωστή κλινική και απαραιτήτως ακτινογραφική μελέτη με τομογραφία κωνικής δέσμης (CBCT SCAN) προσδιορίζεται η θέση του υπεράριθμου δοντιού καθώς και ο ορθότερος τρόπος χειρουργικής προσπέλασης.
Χειρουργική αφαίρεση κύστεων των γνάθων
Στα οστά της άνω και κάτω γνάθου συχνά δημιουργούνται κοιλότητες που περιβάλλονται από μία μεμβράνη και περιέχουν υγρό, είναι απολύτως καλοήθεις και δημιουργούνται αυτόματα ή από νεκρά δόντια. Η χειρουργική αφαίρεση σε περιοχές με αυξημένο πάχος του εξωτερικού φλοιού του οστού μπορεί να απαιτήσει εκτεταμένη αφαίρεση αυτού και πιο σύνθετες μορφές αποκατάστασης.